Trudy Lynn (US) Blues Banana Peel Ruiselede (27-03-2023) reporter Marcel & photo credits: Marc Blues Photography info club: Banana Peel info band: Trudy Lynn © Rootsville 2023

De concerten volgen elkaar wel in snel tempo op de laatste tijd, maar laat mij de laatste zijn om daarover te klagen. Na vorige week een schitterend concert te hebben meegemaakt met Curtis Salgado, keerde ik vandaag terug naar de oudste joint van het land alwaar ze het bezoek kregen van Trudy Lynn. Normaal stond gitaarslinger Joe Louis Walker geprogrammeerd, echter door een chirurgische ingreep had de man zijn tournée moeten afzeggen. Niet getreurd want Guy had voor een perfecte vervanger, in dit geval vervangster gezorgd, en hoe !

Lee Audrey Nelms, echte naam van Trudy Lynn, werd geboren in Houston op 09 augustus 1947 en heeft ondertussen de gezegende leeftijd van 75 jaar bereikt, maar ze is still alive and kicking. Het heeft een tijd geduurd voor deze grote dame de erkenning kreeg die ze verdiende, maar geduld is een schone deugd en uiteindelijk kwam toch de grote doorbraak. Ze onderscheidt zih door een enorme présence op het podium en een fenomenale stem.

Ondertussen heeft ze al een serieus aantal platen op haar palmares, waaronder de laatste “Golden Girl” dateert uit 2022 en een parel in het genre is. Vandaag dus te gast bij de vrienden van de Banana Peel en in mooi gezelschap met Sparky Parker op gitaar, Steve Krase aan de harmonica, Maurice John Vaughn aan de keys, Ms Tovia op drums en ons allergekende Erkan Özdemir aan de bas.

Niet volledig uitverkocht vandaag, maar zo goed als en de joint was weeral goed gevuld, bewijs van de kwaliteit van de bands die daar komen spelen. Stipt op tijd, zoals wij gewoon zijn, werd de band aangekondigd en mocht Steve Krase, met ‘Buckle Up’ het eerste nummer aan de man brengen. Nadat Sparky Parker ook zijn duit in het zakje mocht doen met ‘I Should Quit’ werd de band voorgesteld en werd Trudy Lynn het podium opgeroepen.

Met een kapsel dat mij ietwat aan Tina Turner deed denken, knalde ze meteen met ‘So Long Goodbye’, waarna ze ons meenam naar New Orleans en de Mardi Gras met het knappe ‘I Got The Blues So Bad’. Tot hiertoe was er op hoge snelheid gespeeld en wat mij vooral opviel was de geweldige ritmesectie met mister coolness himself Erkan Özdemir maar vooral het schitterende drumwerk van Ms Tovia. Dit was echt van uitzonderlijk niveau vond ik.

Allen topmuzikanten met de snerpende harmonica van Steve en Sparky die geregeld zijn duivels ontbond op zijn gitaar. Enkel Maurice John Vaughn, zat er precies wat verloren bij, zo alleen in zijn hoekje. Echter na die knalstart mocht het wat trager met ‘World Of Trouble’ een song van Memphis Minnie. Hier nam Trudy even tijd om haar skills als shouter te laten horen en ze leefde zich volledig in de song in. OK, met 75 jaar op de teller zal haar stem niet meer klinken of ze 20 is maar volume en kracht zit er nog meer dan voldoende in, en hoe !

Je hoorde het wanneer de band de gashendel terug opendraaide met een soort medley, een brouwsel dat was opgebouwd uit ‘Sick & Tired’, ‘Jus A Little Bit’ en ‘Hound Dog’, waarna de set werd afgesloten met haar eigen versie van ‘Everyday I Have The Blues’.  Nou dit kon al tellen mannekes.

Na het nuttigen van een frisse Duvel was ik klaar voor Trudy Lynn part II. Zoals in het begin startte Steve met een nummertje van Jerry Lightfoot: ‘I’m Gonna Make You Love Me Baby’ en vervolgde Sparky met een trage blues. De man speelt wat à la Bonamassa en heeft een zeer  fijne stem. Trudy kwam dan terug de bühne op en we kregen ‘That’s All Right For Me’ op ons bord, een nummer dat redelijk stevig drumwerk bevatte waar MsTovia zich volledig kon laten gaan tot grote vreugde van de aanwezigen. Kort verhaaltje en we swingden verder met het aanstekelijke ‘I’m Gonna Play The Honky Tonks’ en mocht de gaspedaal even gelost worden met ‘Life Goes On’ van Big Mama Thornton die door Trudy heel ingetogen en passioneel aan de man werd gebracht. Very nice !

Het tempo vloog dan terug de hoogte in met ‘Blues Keep Knockin’ waar het publiek gretig een duit in het zakje deed en kregen we tot slot een potige versie van ‘Standing On Shaky Ground’. Het was nog ver van 23 uur maar gezien het enthousiasme van het publiek diende dat vandaag niet te worden vermeld en werd er gretig gevraagd naar een bisser en we kregen die dan ook zonder morren. Het werd ‘Mustang Sally’ die de avond afsloot en wat op een gegeven ogenblik, naadloos overging in ‘Proud Mary’ en dat , met het kapsel van Trudy, bracht even Tina in de joint. Dit noemen ze dan ook: “Going out with a bang” !

Ik heb weer genoten van een fijne muziekavond daar in Ruiselede. Zeer goede band en een Trudy Lynn die haar leeftijdsgenoten waarschijnlijk ver achter zich laat door haar enthousiasme en energie op het podium. Dit is de zoveelste pluim op de, al rijkelijk gevulde  hoed van de organisatoren. Volgende afspraak in de Banana Peel is op 17 april met Bai Kamara Jr & the Voodoosniffers…een dikke aanrader mijn gedacht ! Cheers !

Marcel